Fluitenkruid

Anthriscus sylvestris

Cow parsley (E), Wiesen Kerbel (D)

Eén van de eerste kruiden die in het voorjaar graslanden en bermen met haar witte bloemen kleurt is Fluitenkruid. Ze valt direct op omdat de plant wel meer dan een meter hoog kan worden. Waar de naam Fluitenkruid vandaan komt raad je wellicht al... je kunt er vanwege de holle stengel fluitjes van maken. Ik heb het zelf nog nooit geprobeerd maar heb gelezen dat je een stuk stengel afsnijd die boven open is en onderaan een dichte knoop bevat. Ongeveer halverwege het steeltje maak je vervolgens een sneetje. En klaar is je fluitje. Een goede uitleg vind je op de pagina van de vogelbescherming.

De wetenschappelijke naam van het Fluitenkruid is "Anthriscus". Bij de Oude Grieken was Anthriskon de naam voor Kervel en afgeleid van antherix wat halm of holle stengel betekent. Sylvestris betekent bos bewonend. Eigenlijk kom je Fluitenkruid niet in het bos maar in de wei tegen. De Duitse naam Wiesen Kerbel zegt zowel iets over de vindplaats als het kruid waar het op lijkt. Fluitenkruid komt veelal voor in sappige weilanden waar koeien grazen. In het Engels wordt dit kruid daarom Cow parsley genoemd wat "koe peterselie" betekent. De blaadjes van het fluitenkruid hebben een gelijkenis met de fijn gevederde blaadjes van de Peterselie (ook een Schermbloemige). Bovendien heeft de smaak van de bladeren iets weg van peterselie.

De samengestelde schermen maken meteen duidelijk tot welke familie het Fluitenkruid hoort, namelijk die van de schermbloemige. Het lastige van de schermbloemige is dat veel van deze kruiden enorm op elkaar lijken. Zowel de bloemen als de bladeren. En hoewel de meeste niet giftig zijn moeten een paar soorten niet op je bord terechtkomen. In Mei, wanneer dit kruid als één van de eerste begint te bloeien zal verwarring met de giftige broertjes en zusjes binnen de familie minder voorkomen maar geheel uitgesloten is het echter niet. Het is daarom belangrijk de verschillende kenmerken van het Fluitenkruid en de zeer giftige gevlekte Scheerling, Waterscheerling  en Hondspeterselie te kennen om vergiftiging te voorkomen. 

De bloemen van het Fluitenkruid lijken op het eerste gezicht ook op die van het Zevenblad die ook relatief vroeg in bloei komt. Het Zevenblad is ook een schermbloemige en heeft net als het Fluitenkruid een gegroefde, holle stengel. Typisch voor het Zevenblad is echter de 3 kantige bladsteel. De bladeren van het Zevenblad en het Fluitenkruid verschillen echter sterk van elkaar. Die van het Fluitenkruid zijn namelijk zeer fijn geveerd, terwijl het Zevenblad vijf tot zeven grote deelbladeren heeft. De bladeren van het Zevenblad zijn onbehaard die van het Fluitenkruid aan de onderzijde juist fijn behaard. Verwarring met Zevenblad is echter niet erg want ook deze is eetbaar.

Geneeskrachtige werking

Het Fluitenkruid is geen grote medicijnplant. Je komt ze dan ook vrijwel niet tegen in boeken over geneeskrachtige kruiden. Dit kruid heeft een licht vochtafdrijvende werking. Daarmee ondersteunt het de nieren in haar functie om het bloed te reinigen en gif- en afvalstoffen uit het lichaam te verwijderen. De aanwezige bitterstoffen helpen de spijsverteringsorganen bij de aanmaak van maag- en galsap, wat de spijsvertering bevordert. Maar zoals gezegd heeft het fluitenkruid binnen de fytotherapie weinig te vertellen. Er zijn andere kruiden die een krachtigere werking hebben.

Je kunt Fluitenkruid wel goed gebruiken in de keuken. Weidekervel wordt beschouwd als een eetbare wilde plant en heeft een hoog gehalte aan bèta-caroteen, vitamine C en etherische oliën. Daarnaast komen mineralen als kalium, magnesium en ijzer voor evenals glycosideverbindingen, furanocoumarines, bitterstoffen en flavonoïden. De smaak heeft iets weg van wortelen en peterselie. Samen met andere wilde kruiden kun je er lekkere gerechten van maken of gerechten mee oppeppen.



Contra-indicatie en bijwerkingen

Aanraking van de plant kan mogelijk een fototoxische reactie van de huid veroorzaken.