een dampend kopje kruidengeluk
De oorsprong van het thee drinken ligt in China. Al een paar duizend jaren geleden (in 2373 v Chr. om precies te zijn volgens de overleveringen) ontdekte men dat uit de bladeren van de theeplant Camellia sinensis een drank kon worden gemaakt waaraan heilzame krachten werden toegeschreven. Door de tijd heen veranderde dit medicinale gebruik in het nuttigen van thee als genotmiddel en ontstond er ware theecultuur in China met uitgebreide theeceremonies.
Veel later, in de 6e eeuw begint China met het handelen in thee en waait de theecultuur over naar landen als Japan, Turkije, Rusland, Iran, Portugal en andere Arabische landen. Ook hier ontstaan eigen theeceremonies. In Japan werden deze zelfs verheven tot kunstvorm vol met spirituele rituelen.
De handel met thee verliep voornamelijk uit het invloedrijke noorden. In dit deel van China noemde men deze drank Cha. De landen die de Cha invoerden namen dit woord van de chinezen over. Zo heet een kopje thee in Griekenland bijvoorbeeld “Chai”.
De economische handel in thee verplaatste zich in China langzaam richting het zuiden. Ook zuidelijke buurlanden als Thailand, India, Indonesië en de Filipijnen kwamen met deze drank in aanraking en importeerden thee uit China. Nog weer later, rond 1610 ontdekten Portugese, Nederlandse en Engelse handelaren deze curiositeit en brachten eerste ladingen mee naar Europa. De thee sloeg ook hier aan en in de 17e eeuw begon de VOC grotere hoeveelheden thee naar Nederland te verschepen. Deze kwam uit Batavia, het hoofdkwartier van de Nederlands Oost-Indische Kompagnie op java (Indonisie). Deze werd daar vanuit China heengebracht. Toen in de 18e eeuw steeds meer vraag ontstond naar thee begon de VOC met invoeren van thee direct uit Guangdong in China en werden op Java en Sumatra eigen theeplantages aangelegd. In het zuiden van China noemden de inwoners thee “Tey”. Deze namen de Europese handelaren mee naar huis en landen als Engeland, Frankrijk, Nederland, Duitsland, Italië en Spanje gebruiken daarom namen die lijken op ‘Tey’ of ‘Ti’.
Wat thee anders maakt dan andere kruidenaftreksel is onder meer het feit dat thee de stof cafeïne bevat. Deze stof wordt in thee ook wel theïne genoemd en komt in alle thee-varianten voor: zwarte thee, groene thee, witte thee. Behalve in theebladeren en in koffiebonen komt cafeïne ook voor in maté (matheïne/mateïne), guaraná (guaranine), kolabonen en cacaobonen. Het is een alkaloïde, een wit poeder met een bittere smaak met een milde (psychoactieve) stimulerende werking. Cafeïne stimuleert het centrale zenuwstelsel en zorg voor een verminderd gevoel van vermoeidheid. Langdurig en overmatige consumptie van cafeïne heeft echter een negatief effect op het geheugen en leervermogen en is verslavend. Ook werkt de stof licht vochtafdrijvend. Op wikipedia vond ik een mooie tabel over de hoeveelheid cafeïne in verschillende producten:
Voedingsmiddel Milligram cafeïne per 100 ml of 100 g
Koffie - filter 70 mg
Koffie - instant 50 mg
Koffie - espresso 130 mg
Decaffee 2,5 mg
Thee - zwart 30 mg
Thee - groen 15 mg
Cola 10 mg
IJsthee 9 mg
Energiedrank 30 mg
Pure chocolade 40 mg
Melkchocolade 20 mg
Thee is dus van oorsprong een aftreksel van van bladeren van de theeplant Camellia sinensis. Echter ook van vele andere kruiden of planten werden vroeger in Europa aftreksels gemaakt. In eerste instantie waren dit vaak geneeskrachtige brouwsels. Een van deze aftreksels werd door de Griekse arts Hippocrates bijzonder aanbevolen, de zogenaamde πτισάνη (Ptisani). Deze werd gemaakt uit gerst. Gerstewater werd ingezet bij uiteenlopende in- en uitwendige kwalen. Van dit woord is het Franse woord Tisane afgeleid wat heden ten dage gebruikt wordt als synoniem voor een kruidenthee.
Willen we heel correct zijn met het woord `thee´ dan is een thee dus een extract dat is gemaakt van de theeplant. Voor een aftreksel uit andere kruiden dan thee kunnen we het woord Tisane gebruiken. Kruidenthee klopt namelijk ook niet helemaal omdat kruiden en thee eigenlijk twee verschillende dingen zijn.
Een thee of tisane zegt dus iets over de soort planten die voor de bereiding van de drank als uitgangsmateriaal worden gekozen. Het zegt in echter niet iets over de manier waarop deze wordt bereid. Er bestaan grofweg drie soorten bereidingen voor een thee of tisane:
- Opgieting of infusie
- Maceratie (aftreksel in koud water)
- Decoctie of afkooksel
Als we aan een thee of tisane denken gaan we er meestal vanuit dat deze gemaakt is middels het opgieten van kokend water over de kruiden. Dit wordt met een mooi woord ook infusie genoemd. Maar heel vroeger werden de theebladeren in het water gekookt. Ook in de tijd van de grieken werd de Ptisane gemaakt door de gerst in water te koken, waarna het ontstane gerstewater werd afgezeefd. Een thee of Tisane kunnen we dus ook bereiden door thee of kruiden in het water te koken. Een derde mogelijkheid is de kruiden aan te zetten met koud water en deze voor korte of langere tijd hierin te laten weken. Dit wordt ook wel maceratie genoemd.
Je kunt een Tisane uit allerlei mogelijke planten delen bereiden. Behalve blaadjes of het hele kruid kun je ook van andere plantendelen als vruchten (bessen), rozebottels, hout, naalden, schors, wortels, stengels en bloemen en kruidenthee maken. In oosterse opgietingen worden daarnaast ook graag specerijen verwerkt die de drank een pittige, verwarmende smaak meegeven zoals, gember, peper, kruidnagel, kaneel of kardemom. In Eqypte is een tisane van hibiscusbloemen bijzonder populaire. Rooibos is in Zuid-Afrika zeer geliefd. Muntthee is de nationale drank in Algerije en wordt in veel arabische landen als dorstlesser gebruikt.
Wil je meer lezen over theecultuur en het bereiden van thee dan is de volgende website erg leuk om te lezen: https://stringfixer.com/nl/Tea_culture
De informatie die ik op mijn website publiek maak, wordt met de grootste zorgvuldigheid samengesteld. Ik ben echter geen arts dus wanneer je mijn recepten uitprobeert, doe je dat op eigen verantwoordelijkheid. De huismiddelen en recepten die ik beschrijf vervangen ook geen bezoek bij een arts. Bij lichamelijke klachten is vakkundige raad bij een arts of apotheker aan te raden. Dit geldt vooral voor zwangere vrouwen, kinderen, ouderen en mensen die medicijnen gebruiken.
Ik geef geen medisch advies over het gebruik van kruiden bij specifieke klachten of ziektes.